​

İlel, porselen sanatı pratiğinde, İznik çini sanatı geleneğine olan bağlılığını çağdaş bir sesle ifade ediyor.

Sanatçı yalnızca önceki kuşaklardaki sanatçıların ilham kaynakları ve yaratıcılıklarını keşfetmekle kalmamış, aynı zamanda kültürler arası sanatsal farklılıkların tarihsel olarak da izini sürmüştür.

 

Bu süreçlerden işaretleri pratiğine belli ölçülerde dahil eden İlel, katmanlı anlamları çağdaş bir üslup ve pek çok farklı kültürün simgeleşmiş renklerinden zengin bir paletle işlerken dünya mirasından beslenmiştir. Böylelikle geleneksel sanatın çizdiği sert çizgilerle katı kurallar benzersiz bir ifade ve ilham duygusu ile yumuşamışlardır.

 

İlel, tek bir motifin sonsuz bir alanda tekrarla işlenmesine, yorumladığı kadim hikayelerin her birini ayrı ayrı ele almayı, parça bütün ilişkisini motiflerdense hikayelerle, hikayeleri eşit parçalara bölerek yaymayı ve yüzeyin kendisini üç boyutlu bir motif olarak sunmayı tercih etmiştir. Motifler ve hikayelerin konuştuğu bu hibrid yüzey, neşeli bir ifade eşliğinde geleneksel elemanları geleneksel uygulama biçimlerinden uzaklaştırmış, heykel sanatının alanına taşımıştır.

​